Gisterenavond waren we bij een meertje in de buurt. Na het werk, een verfrissende duik en een lekkere picknick. Op het grasveldje zaten verschillende groepjes mensen, waaronder een uitgebreide Marokkaanse familie. De vrouwen met hoofddoeken en bedekt van top tot teen waren bezig met het klaarmaken van het eten, terwijl de mannen zich met de klaargezette bbq bemoeiden. Een grote groep opgeschoten 11- 12 jarigen die ook bij het gezelschap hoorde, vermaakte zich in het koele water van het meer. Twee in prachtige jurkjes gestoken kleine meisjes – bijna prinsesjes – scharrelden rond de vrouwen. En dan was er dit mannetje.
Ik schat hem anderhalf – twee jaar oud. In een groen rompertje met daaronder een dikke luier verkende hij de omgeving. Zonder op of om te zien kuierde hij van het ene groepje naar het andere. Waar hij bij de een even de parasol uitprobeerde, deed hij bij het andere groepje mee met een voetbalpartijtje. Dan zat hij weer helemaal in zichzelf verdiept in het zand te scheppen om vervolgens een bal bij een onbewaakte tas weg te halen en deze mee te nemen naar het volgende gezelschap dat hij aandeed. Van tijd tot tijd deed een van de vrouwen of de mannen een poging hem weer terug bij de thuisbasis te krijgen. Maar tevergeefs. Als ze even de andere kant opkeken zette hij zijn ontdekkingstocht door.
Mijn – ongetwijfeld Westerse – manier van denken en reageren, hield hem van een afstandje in de gaten. De vraag kwam bij mij op waarom de ouders niet beter op hem letten. Zagen ze niet wat hij allemaal aan het doen was? Was het wel veilig? Of gingen ze ervan uit dat de mensen op het strandje wel een oogje in het zeil zouden houden?
Na een tijdje was het jongetje bij weer een ander groepje aangekomen. Daar kreeg hij alle aandacht van de twee stellen. Ze speelden met hem, deden hem voor hoe hij met de dobbelstenen moest gooien en hadden plezier met hem en hij met hun. Inmiddels was de bbq gestart. De jongens zaten in een grote kring, de mannen roosterden het vlees en de vrouwen bedienden de jongens en de mannen. Het jongetje zat nog steeds lekker te spelen, toen de vader van het gezelschap met een bord vol eten zijn kant op kwam. Niet om het jongetje op te halen, maar om de mensen die zo heerlijk met zijn zoontje speelden, te trakteren. Die keken even verbaasd, maar smulden vervolgens van het gebrachte eten. Zo kan het ook.
Louise van den Broek, hoofdredacteur Vakblad Vroeg
