Laatst kreeg ik de kosten en baten van samenwerken telefonisch weer eens precies uitgetekend. Ik had, nadat ouders aan de bel hadden getrokken, een kinderarts aan de lijn: er móest iets gebeuren, de ouders trokken deze situatie niet meer. De kinderarts verontschuldigde zich licht naar mij. Ze vond het ‘wel gemakkelijk’ om ouders met een moeizaam etende peuter na een intensieve medische geschiedenis naar de medisch psycholoog van het ziekenhuis te sturen.
‘Indirecte tijd is waardevolle tijd: niet samenwerken is pas duur’
Zo opgeschreven, lijkt er niks mis. Klein detail: ze vertelde dat de ouders haar wel hadden laten weten dat ze al bij een kinderpsycholoog liepen. Dat was ik dus. Ik zuchtte. Dit betekende heel veel extra werk. De verwarring van ouders had ik tijdens onze afspraak afgelopen week proberen te kalmeren. Ze hadden het advies van de kinderarts opgevolgd en stonden nu in de wachtstand voor de oproep bij de medisch psycholoog. Ondertussen wisten ze ook niet waar ze aan toe waren. Wat konden ze van wie verwachten? Ze waren ernstig overbelast. Moe. Bezorgd. Gestrest. Geen puf om in de telefoon te klimmen. Ik dacht aan mijn senior-collega die laatst zo treffend zei: indirecte tijd is hele waardevolle tijd. Ik gaf haar in gedachten gelijk en vulde aan: Niet Samenwerken, dát is pas duur!
Voor de grap krabbelde ik wat op een kladje:
- Het gesprek met ouders met daarin hun verwarring: niet weten wat nu de bedoeling was en met wie ze aan de slag gaan: 60 minuten.
- 3 dagen achter een kinderarts aanbellen en even een gesprekje met de secretaresse + een email: 20 minuten.
- Gesprekje met de kinderarts, die niet wist wélke medisch psycholoog nu betrokken was en waar de ouders in het proces zaten + even uitwisselen over haar en mijn visie op de situatie: 20 minuten, voor haar en voor mij.
- Telefoontjes naar de afdeling Medische Psychologie met de vraag te achterhalen wat de stand van zaken was voor deze ouders en peuter: wachtend, al uitgenodigd? 15 minuten.
- Eindelijk een medisch psycholoog te pakken van het ziekenhuis. Gesprek over wat zij, ik en de organisatie waar ik voor werk te bieden hebben aan dit gezin. We besluiten dat ik de zorg zal doen vanwege specifieke expertise die zij niet heeft: 30 minuten, voor haar en voor mij.
- Ik bel ouders op om een en ander te bespreken en af te stemmen. We maken een nieuwe afspraak: 20 minuten.
- Ik mail de kinderarts, de medisch psycholoog terug over de uitkomsten van de overleggen, met ouders in cc: 15 minuten, beiden lezen mijn email á 5 minuten per persoon.
Tijdsinvestering voor mij: 180 minuten = 3 uur
Kosten: gesteld dat ik bruto ca 150 euro kost = 450 euro
Tijdsinvestering voor hen samen: 60 minuten
En laten we, voor het gemak, er van uit gaan dat de medisch psycholoog en de kinderarts ook dit bruto per uur kosten.
Kosten: 150 euro
Totaal kosten: 600 euro
Wachttijd voor ouders voordat er een behandelplan wordt gerealiseerd: 4 weken
Dan het alternatieve scenario, als de kinderarts direct mijn contactgegevens aan ouders had gevraagd en me had gebeld. Plus nog even had overlegd over haar visie en die van mij en de taakverdeling:
Tijdsinvestering: 30 minuten, voor haar en voor mij
Kosten van het telefoontje van de kinderarts met mij: 150 euro
Het plaatje is duidelijk lijkt me. Indirecte tijd besteden aan een telefoontje naar een ketenpartner om af te stemmen is snel verdiende tijd! Hierop bezuinigen door zorgverzekeraars en gemeenten is dus een dure hobby. Punt is wel dat je voor bellen en mailen met je ketenpartner op korte termijn even tijd moet maken. Het is een vergelijkbare afweging als het dichtdoen van een rits bij een peuter: het gemak op korte termijn van snel zelf doen versus het als maar voortdurende gedoe van een peuter die de vaardigheid maar niet onder de knie krijgt. Zo zit het ook met langs elkaar heen werken.
We weten allemaal dat een nieuwe indicatie, zonder je rekenschap te geven van wie er al betrokken zijn in het gezin, snel is afgeven. Maar, dit zorgt lange tijd voor verwarring bij alle betrokken partijen. Daarom: laten we elkaar opzoeken, rollen en taken verdelen en de moeite nemen om elkaar aan de telefoon te krijgen. Ik zeg: tussen 12.00 en 13.00 uur blokken we massaal samenwerkingsoverleg op maandag, dinsdag en donderdag. Op die manier kunnen we elkaar snel bereiken in het werkveld rond zwangeren en gezinnen met jonge kinderen.
Voor goede hulp aan deze doelgroepen moet de context van de hulpverlening immers op orde zijn. Iets met een kalf en een put & een kind en het badwater 😉 Niet samenwerken is pas duur, zowel wat betreft het geld als de gezondheidswinst voor ouders en kind. Ik ben heel benieuwd naar jullie rekensommetjes van stroef verlopen samenwerkingen.
Marilene de Zeeuw
Marilene de Zeeuw is Klinisch psycholoog, Infant Mental Health Specialist en gedragstherapeut en supervisor VGCt. Ze werkt in de specialistische GGZ met (zwangere) ouders en hun jonge baby, peuter of kleuter.
