Soms verloopt de geboorte van een kind problematisch. Veelal gaat alle aandacht dan uit naar moeder en kind. Voor de man is niet of nauwelijks oog. Voor Ivo van Gool reden om aan de bel te trekken. Hij startte voor vaders die een heftige zwangerschap, bevalling of natraject hebben meegemaakt ‘Vader-verhalen’. Een hartenkreet aan zorgprofessionals.
Ivo van Gool
“Wat steeds terugkomt is dat een man zich vaak niet gehoord voelt in zo’n situatie. Dat hij zich alleen voelt en het lastig vindt om dit bespreekbaar te maken. Tja, mannen en praten over zaken waar we écht last van hebben is geen vanzelfsprekendheid. Het blijft terugkomen tot de pijn wordt erkend in plaats van weggeduwd – hoe lastig dat ook is.
Dit alles was een enorme motivatie voor mij om begin dit jaar ‘vader-verhalen’ op te zetten omdat ik diep van binnen weet – en zelf heb ervaren – dat het delen van je verhaal helend is. Laten we elkaar inspireren: wat heeft een ander geholpen in zijn proces?
Ik ben op dit moment in contact met een aantal ziekenhuizen om te kijken hoe we de partner kunnen bereiken. Therapie is als start vaak een brug te ver. Juist daarom is het belangrijk om (aanstaande) vaders te wijzen op vader-verhalen.
Inmiddels is er ook een flyer beschikbaar die al naar verschillende professionals is verstuurd. Deze wordt meegegeven aan cliënten of opgehangen in een praktijkruimte.
Ik zou bij voorkeur met geboortecentra in gesprek gaan om te kijken hoe ‘we’ er op dat soort heftige en eenzame momenten voor mannen kunnen zijn, want ik weet zeker dat dit later een hoop mentale ellende kan voorkomen. Ik hoop dan ook dat mijn platform bijdraagt aan een meer op vaders gerichte benadering in de geboortezorg. Zorgprofessionals hebben hierin een belangrijke rol want de boodschap mag luid klinken: ‘Je doet er toe als man en je hoeft het niet (meer) alleen te doen’.”
Eigen ervaring Ivo van Gool: Inversio uteri
Eind 2016. Na een fijne zwangerschap en hele lange bevalling brak ik in tranen uit toen Hannah werd geboren. Wat een overweldigende ervaring! Alleen had ik er totaal geen rekening mee gehouden dat er nog iets kon misgaan tijdens de nageboorte. De baarmoeder van mijn vrouw bleek omgeklapt naar buiten te zijn gekomen: ‘inversio uteri’, een zeer zeldzame en ernstige complicatie. Er werd een tweede gynaecoloog opgeroepen en steeds meer medisch personeel kwam op onze kraamkamer. De onrust was compleet toen mijn vrouw met spoed werd weggereden. We keken elkaar aan en we wisten op dat moment niet of we elkaar nog zouden terugzien – ontzettend heftig was dat. Net ervoor kreeg ik mijn dochter in mijn armen; ik bleef moederziel alleen achter en was compleet in paniek. Dat dit haar allereerste ‘papa-ervaring’ is raakt me nog steeds.
Ik voelde na de geboorte een grote verantwoordelijkheid om voor mijn gezin te zorgen; werken, het huishouden doen, praktische ondersteuning bieden en vooral niet tot last zijn. Het was ook echt wennen dit nieuwe leven met z’n drietjes.
Dat er na de bevalling niemand voor mij was heeft veel pijn gedaan. Pijn die ik vakkundig heb weggestopt en waar ik pas onlangs mee aan de slag ben gegaan. Het begon met schrijven: rauw en oprecht; ‘auw, wat heeft dat zeer gedaan’. Erna heb ik mijn verhaal in een groep gedeeld. Zo heb ik dit trauma erkend en heeft het ruimte gekregen. Uiteindelijk heb ik er ook therapie voor gehad: systemisch (lichaams-)werk, en heeft deze ervaring me zelfs teruggebracht naar mijn eigen geboorte.
