Daar sta je dan. Met je eerste kindje in je handen. Te wachten op de vloedgolf van liefde die je binnen een paar milliseconden zal overspoelen. Het hoogtepunt van je leven tot dan toe. De blijdschap, de extase. Tenminste, dat is wat iedereen van tevoren tegen je heeft gezegd. Je hebt allerlei soorten ongevraagd advies gekregen, maar dit was toch wel de rode draad: je ging iets ongelofelijks geweldigs meemaken. Maar wat nu als die golf niet komt? Als je helemaal niks voelt? Nou ja, niks, wel bezorgdheid, verantwoordelijkheid, medeleven voor je partner, verhoogde spanning in je lijf. Ja, dat wel. Maar liefde?
Sander Voesten, gastblogger
Voor het eerst papa of mama worden is een transformatieve gebeurtenis, aldus de Amerikaanse filosoof L.A. Paul. Het is alsof je je hele leven in een zwart-witte wereld hebt geleefd en je op een gegeven moment de mogelijkheid krijgt om de kleur ‘rood’ te gaan zien. De beslissing om voor een kindje te gaan is normaal gesproken gebaseerd op je eigen verwachtingen en verhalen van anderen, op je dromen en idealen, en op een bepaald beeld van de toekomst. Maar hoe het echt gaat zijn, daar kun je je totaal geen voorstelling van maken. Dat kan pas achteraf uiteraard.
Soms is de start helemaal niet leuk
De verhalen van anderen en de informatie die je tot je gaat nemen wanneer je richting een zwangerschap gaat, is in het algemeen gebaseerd op het idee van de roze wolk: alles aan de ervaring is leuk en alle baby’s zijn schattig. En daar baseer je dan ook je verwachtingen op. Ja, natuurlijk hoor je ook over slapeloze nachten, poepluiers en gehannes met kinderwagens, maar dat valt allemaal onder het kopje “dat hoort er gewoon bij, hoe erg kan het zijn”. Althans, in je gedachten.
‘Het heeft in totaal anderhalf jaar geduurd
voordat ik echt ouderliefde heb gevoeld’
Echter, in het hele proces richting een kindje kunnen een heleboel factoren een rol spelen, die ervoor zorgen dat de ervaring helemaal niet loopt zoals je je van tevoren had voorgesteld. Een fertiliteitstraject bijvoorbeeld, wanneer het kinderen krijgen niet op een natuurlijke manier blijkt te kunnen. Een te vroeg geboren kindje, of een baby die maar blijft huilen en niet stil te krijgen is, nachtenlang. Daarnaast is het mogelijk om mentale klachten te ontwikkelen, die ernstig kunnen zijn. Zo krijgt rond de 10% van alle vrouwen een depressie na de zwangerschap, om maar eens wat statistiek te noemen.
Ook als man kun je mentaal een klap krijgen
Hoewel er inmiddels wel het een en ander bekend is over de hormonale schommelingen die vrouwen te verwerken krijgen, zijn de veranderingen voor de man nog minder bekend. Ook hij kan echter geconfronteerd worden met mentale uitdagingen. Bij mannen komt een depressie na de geboorte ook voor, zij het in ongeveer 7% van de gevallen. Althans, dat zijn de geregistreerde gevallen. Hierbij worden natuurlijk niet de mannen meegenomen die er zelf mee blijven lopen en er niet over praten of hulp zoeken. Door de historische rolverdeling die toch nog vrij hardnekkig in de hedendaagse samenleving aanwezig is, is er voor veel mannen die zich niet helemaal happy voelen na de geboorte een mogelijkheid meer vluchtgedrag te laten zien: naar het werk, naar de kroeg, of beiden.
Mijn ervaring
Het zal niet als een verrassing komen dat ik zelf het een en ander aan vervelende ervaringen heb gehad rondom de geboorte van onze eerste kinderen (yes, het was een tweeling!). Bij ons zorgde een combinatie van een aantal factoren ervoor, dat het gat tussen mijn verwachtingen vooraf, en de realiteit die zich vervolgens ontvouwde, een ravijn was.
Fertiliteitstraject, tweelingzwangerschap, keizersnede in plaats van bevalling, een te laat erkende koemelkallergie en reflux waardoor we vier maanden lang niet geslapen hebben. Als klap op de vuurpijl kreeg ik in de eerste dagen allerlei giftige gedachtes, die allemaal neerkwamen op hetzelfde: ik wilde ze niet, die kinderen. Terwijl we door een hel waren gegaan om ze te krijgen. Gelukkig zijn deze gevoelens na verloop van tijd vervaagd, maar het heeft in totaal anderhalf jaar geduurd voordat ik echt ouderliefde heb gevoeld. Die geluksgolf kwam, maar heel, heel laat. En al die tijd heb ik me heel raar en alleen gevoeld. Want dat bestaat helemaal niet dat je niet van je kinderen houdt, daar heb je nog nooit van gehoord.
Een pleidooi voor normalisatie
Vandaar dat ik graag een pleidooi wil houden: een pleidooi voor meer genuanceerde, bredere informatievoorziening voor stellen die graag een kindje willen of die al zwanger zijn. Dat er ook vervelende dingen kunnen gebeuren en dat die beginperiode helemaal niet leuk hoeft te zijn, dat wil ik graag normaliseren. Niet om doemscenario’s te schetsen en mensen angst aan te jagen, nee. Wel om ervoor te zorgen dat, als papa’s of mama’s dan de pech hebben dat het hen overkomt, zij minder schrikken en wellicht een lagere drempel ervaren om hulp te zoeken. Dat dat OK okee is en besproken mag worden.
Het komt goed, maar soms duurt dat even
Tenslotte is het misschien goed om te weten dat het met mij en mijn gezin helemaal goed gekomen is. We hebben uiteindelijk drie kinderen mogen krijgen en met alle drie zijn we fantastisch blij. Maar ik vergeet nooit meer hoe ik me die beginperiode heb gevoeld. Mijn emoties stuiterden alle kanten op, als een balletje in een flipperkast. En die hele periode heb ik mij alleen gevoeld, en gedacht dat er iets serieus mis was met mij. Dat bleek uiteindelijk gelukkig niet zo te zijn en dat geldt voor bijna iedereen.
Wil je mijn verhaal zelf lezen? Mijn boek ‘Dubbel Gevoel’ is nu te koop via www.boekscout.nl of mijn website www.dubbel-gevoel.nl
